Yaşamakla,
yaşamamak arasındaki kılcal olgunun farkındalığından uzakta kalarak
geçirdiğimiz son dönemin taşıdığı algıya göre; Türkiye’mizin Avrupa, Asya ve
Amerika arasında halen de, Sevr döneminde olduğu gibi bir paylaşım ülkesi
olarak kabul gördüğü anlaşılıyor.
Baksanıza, en değerli gücümüz olan
ordumuz ve milli kaynaklarımız bile birkaç besleme ve emperyal planlı ayak
oyunuyla saf dışı bırakılmadı mı? Bu demektir ki, milli müktesebatımız bağlamında
bundan sonra karar verme hakkına sahip olacakları ilhamını da bizden almış
olanlar, ne isterlerse bize yapabileceklerini de düşünüyorlardır şüphesiz artık.
Ne ki Atatürk döneminde aynı ilhamı kesinlikle almamış olduklarını da, asla yadsıyamazlar.
Hele aynı bağlamda, Erdoğan
iktidarını başımıza süs olsun diye getirmediklerine göre! Herhalde böyle
düşünmekle de yerden göğe kadar haklı olmalıdırlar. Öyle ya biz onlara bütün
yolları açıp, imkânları yaratıp, ne istedilerse de vermedik mi? Ve böylelikle
de biz hasımlarımıza; daha başından itibaren milli müktesebatımız üstünde
oynanan ve oynanacak olan bütün entrikaları, sineye çekmiş bir görüntü vermiyor
muyuz?
Sıkıntılarımız yetmiyormuş gibi
şimdi bir de üstüne yangın belası çıktı. Ülkemizin en değerli orman alanları,
peş peşe yakılmaya başlandı. Aynı paralelde ise Demokrasi tramvayı içinde
Güneydoğumuzda, demokrasi nimetlerinden(!) aşırı nemalanan HDP’li Belediyeler, kendilerine
tanıdıkları otonom iradeye dayanıp, eyaletleşmeye doğru ilk adımları atarak, milletin
parasını ve rızkını sorgusuz, sualsiz, onun kanına susamış emperyalist
lejyonerlerine, peşkeş çekmeye başladılar.
Daha BOP projesi yola çıkarken ve
‘çok güzel şeyler olacak’ denirken, bir gün bunların olacağı da belli değil
miydi? Kuruluşundan itibaren bölücü teröristle işbirliği yaparak, esasen
anayasaya karşı gelen bir Partinin, serbest seçim hakkı dahi kurucu Anayasamıza
göre yasal olmazken, sandıktan çıkanların da azledilerek yerlerine kayyum
atanması da aynı şekilde bir yasal ihlaldir.
Yani şimdi Devlet haklı olduğu
halde; ama iki defa yasa ihlali yaparak, Dünya kamuoyu önünde haksız duruma da
düşmüştür. Böylesi ahmaklık ise ne görülmüş ne de duyulmuştur. Oysa bu Parti
daha yolun başında kapatılsaydı, şimdi adı bile çoktan unutulmuştu. Gel de
Stalin’i anma şimdi. Bölücülerin alayını temizlemiş olan Kafkas Moğol’u,
ülkesinde bölücü amaçlı bir Partiye, seçilme hakkı verecekti ha! İşte buna
sadece gülünür. PKK bölgesinden oy umudunuz, bakın sizi ne hale düşürdü
Efendiler! Yalnız bilin ki sadece sizler kendinize güldürmüyorsunuz.
Bu kaotik durumdan, muhalefetin can
damarlarına kadar kuruyan mefkûre anlayışının ve inkılapçılığının da aynı hazin
iflası, birlikte sorumludur. O halde milli insan kaynağımızın bu kahredici
ataletinin ana nedeni nedir. Yoksa sadece tek neden, kaynağın, 1950’lerden
itibaren, bugünde tavana vuran ve eğitim mucizesi olan Köy Enstitülerimizden
başlayarak; gün be gün yok edilen milli eğitimi midir sadece! Ne oluyor, nereye
gidiliyor, ne yapılmak isteniyor!
Yoksa hepsi, bütün yaşanan Kurtuluş
mucizesi hayranlık uyandırıyor ve hala mazlum Devletlerin de ideali oluyorken; ülkemizde
Atatürk’ün yüce onur mücadelesi ve inkılaplarına ne oldu? Hepsi buraya kadar
mıydı? Ki hiç sanmıyorum. Öyleyse nerede benim aslan yürekli yiğit
vatandaşlarım, Emmioğullarım. Çünkü bu sorunun cevabını, sadece onlar
verebileceklerdir.
Böyle evham yazıları mı yazmak
zorunda kalacaktık bu güzel vatanımızda. Emperyalist İngiliz bir zamanlar
sömürgesi olan Çin’e, ülkeyi terk ederken de afyon savaşları vs. gibi müdahalelerle,
çok zarar vermiş; ama yine de kovulmaktan kurtulamamıştı. Tarihçileri H. C.
Wells bile bunun nedenini; ‘Çin şartlarını ve idealini bilen bir İngiliz’e
karşın, herhangi bir İngiliz’in bütün
bildiklerini bilen 100 Çinli vardır’ sözüyle ifade etmiştir.
Bütün bu insanlık özürü
müdahalelerle, provokasyonlarla, uyuyan ve bir zamanlar, bugün Türkistan
denilen, Doğudan Batıya bütün orta Asya’yı işgal eden Göktürk bayrağı altında, bugünkü
topraklarının da sahibi olduğumuz ve o zamanlar büyük Göktürk Devletini,
Saraylarına ajan kadınlarını sokarak, çeşitli entrikalarla Doğu ve Batı Göktürk
Devleti olarak ikiye bölen Çin, uyandırılmış ve şimdilerin haşmetli konumuna
yükselmiştir.
Bugün artık İngiliz’in değil; ama
bütün AB’nin gücü bir Çin’e yetebilir mi? Peki biz Türkler bugün onların da
üstünde Dünya’nın en büyük tek gücü olabilecekken, bugün neden bizi, bir
zamanlar Türk’ün vasalları olanlar bugün fersah fersah geçtiler. Sizin de
anladığınız gibi, işte hep bu zaaflarımız ve ikbal düşkünlüğümüz yüzünden.
Bakın alıcı gözlerle çevrenize, ne
demek istediğimi daha iyi anlarsınız. Aynı ikbal ve kadın entrikaları, Batıda Atilla
önderliğindeki Hunlarımız ile Roma arasında da yaşanmıştır. Bütün Avrupa Kıtası
Türk vasalı olmuşken, önce Atilla ve kardeşi Bleda arasına sokulan ve bazı Hun –
Hun adını Romalılar takmıştır - Komutanlarına ikbal dağıtan Ortodoks
entrikalarıyla, Hunların – ki asılları Deşti Kıpçak’ın Kıpçak Türkleridir - hızı,
giderek ordunun ve birliğin dağılmasıyla kesilmişti. Bugün de aynı şeyleri yaşamıyor
muyuz acaba? Yoksa Türk’ü kim durdurabilir ki?
Atatürk’le bir emperyalist Kurtuluş
savaşı veren Türkiye, Atatürk’ü de örnek alan Çin’le bir tutulamazsa da, Çin’in
bizi fersah fersah geçtiği de yadsınamaz. Biz de ise doğru başlamış lakin
maalesef yarım bırakılmış Atatürk inkılap devrimi tamamlanmadan, özgün ve
bağımsız bir kalkınma mümkün olamaz.
Diktatör denilen ve iki milyon insanı
telef eden Stalin bile rejime sağdık bir milliyetçi olduğu için ülkesini,
senelik %20 üstünde istihsal ve milli hâsıla artışıyla bugünkü erişilmez konuma
taşımıştı. Ve şayet Stalin olmasaydı, bugün Rusya da bir AB sömürgesi veya
tarih olacaktı muhtemelen. Öyleyse böyle diktatöre can kurban.
İlk Çağların genetik Türklerinin
provokasyonlara karşı ne kadar hassas, alerjik ve iş bitirici olduklarını
belgeleyen sayısız örnek vardır. Buna rağmen neden Çin olamadıkları ise ancak,
Çinliler gibi dar bölgeye yerleşik lakin bir gün patlamaya hazırlanan bir bomba
olmadıklarıyla izah edilebilir. Çünkü Türkler asla yerinde durmaz göçer, dar
alanlara sığamaz ve sürekli yeni topraklar keşfeder onları sahiplenirlerdi.
Yani ehil olmayan bir lider emrine
asla giremeyen mental ve özgür ruh yapılarıyla elbette Çinli de olamazlardı.
Beğendikleri bir mekânda kalınca da zaten çok büyük Devletler çıkmıştır hep
ortaya. Sonuncusu da 650 yıllık Osmanlıydı. Bakmayın Osmanlı adına. Osmanlı da,
iğneden ipliğe, çıradan çöpe Türkoğlu Türk bir Devletti aslında. Her ne kadar
bazı ansızların işine gelmese de. Ne var ki tarih hep gerçekleri söyler.
Ve bir gün ülkemde, neden Erdoğan
mefkûresinin bitmek zorunda olduğunu açıklayacak bir insan bile
bulunamayacakken, Erdoğan mefkûresiz ligini açıklayacak sayısız tarihi belge
bulunacaktır her yerde.
Doğumuzda kurularak ve Hopa’dan
Karadeniz’e çıkması planlanan büyük Kürdistan(!) projesine, bırakın bizi; ama önce
Rusya’nın alışılmışın da dışında bir itirazının olması gerekir. Çünkü bu yeni
durum, Batı emperyalinin Ukrayna’yı bile aşan büyük bir manipülasyonunun
göstergesidir. Rusların ona nasıl cevap verdiği ortadadır. Ve bu durum en fazla
da Rusya’yı tehdit eder. Buna rağmen itirazı olmayacak bir Rusya’nın ise artık
Devler sofrasında yeri de kalmamış olacaktır.
Arada sırada bir takım cüceler
Kralın soytarıları gibi her fırsatta ortaya çıkıp, boylarına bakmadan koca Dev
Atatürk’ü, Menderes, Özal, Demirel vs. gibi çapsızlarla mukayese etmiyorlar mı?
Hani teşbihte hata olmaz; ama altın evlilik yüzüklerini geri dönüşümsüz
hurdalığa fırlatıyor sanki bunlar. Ne diyelim, artık çok geç olsa da, Allah
bunlara da biraz akıl versin. Zira sonları çok karanlık gözüküyor.
Feyzioğlu’nun vaktiyle Erdoğan’la
yarım kalmış bir hesabı vardı. Bana göre Sarayın davetine bütün Barolar Birliği
adına icabet ederek, bütün hukukçuları temsilen Saraylılara ve vatandaşlarına
duymaları gereken mesajları vermesi çok yerinde olacaktır. Şimdi artık bu
beyanların bir milli misyona tekabül edip edemeyeceğini bekleyip göreceğiz. Öyleyse
top artık Feyzioğlu’ndadır.
Birbirinden farklı ve uzak
noktalarda neredeyse otomatik bir zamanlamayla çıkarılan orman yangınları,
ortalıkta fazla da tetikçi gözükmediğine göre, sanki havadan dronlar ve yüksek
teknoloji ürünleriyle yapılıyor intibaını veriyor. O halde soru şu olabilir:
Kullanılması bile profesyonel bir eğitim gerektiren bu araçları, terörist
çapullara kim veriyor veya daha doğrusu da, kim bizatihi onlar hesabına
kullanıyor. Bu meyanda ise hani rüzgârın getirdiğini de hesaba katarsak; acaba
Çekiç Güç ne işe yarıyor(!) dostlar…
Serendip Altındal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder