Özün Kişiliğinin Aynasıdır..

Video Kanalım & Şiirlerim

17 Temmuz 2018 Salı

YATIRIM..

Yabancı veya yerli yatırımcıya, zararını millete ödetmek pahasına çok uygun şartnamelerle aslında kıyak yapıyorlar. Nedeni ise önce kendi avantalarını güven altına almak. Bu alış şekli ise uygun taksitlerle veya liyakatsiz yandaşların açılacak iş yerlerinde ballı pozisyonlara atanması şeklinde oluyor.

Genel olarak da bu ülkeye en büyük zararı, yatırımcıdan önce işte bu liyakatsizler veriyor. Çünkü liyakatsiz insan kaynağı nedeniyle giderek batma potasına giren yatırımcıların bilhassa da yabancı olanları, son bir hamle ile ülkeyi dolandırıp zararını misliyle sırtımıza bindirerek, selameti ülkeyi terk etmekte buluyor. Kabahatli de hep şu hırsız yatırımcı oluyor arkasından. Ve kimse de gerçek suçluyu içeride aramıyor. İşte işin bir de bu boyutu var maalesef.

Aslında giderek zarara uğramakta olan böylesi işyerlerinin, yatırımcılarına ödün vermeden, kalifiye kadrolar ve gerektiğinde kurtarıcı sübvansiyonlarla yapılacak rehabilitasyonlarla rantabiliteleri sağlanıp, ömürleri uzatılırken iş yerlerinin güvenliği de sağlanmalıdır. Kalkınmış ülkelerde de vardır, dış kaynaklı yatırımlar. Lakin oralarda dış yatırımlardan, söylediğim şekillerde azami kazançlar sağlanır. Yani sonuçta alan da satan da kazançla ayrılır bu mübadeleden.

Bu da nereden bakılsa yerli ve milli ekonomiye fayda sağlar. Çünkü bazı sanayi dallarında uygun şartlarda ve milli ekonominin zarar görmeyeceği antlaşmalarla yerleşecek olan daha ileri seviyede ki bir dış yatırım, milli refahın ve eğitici olacağı nedeniyle, ortak rekabet havuzunda milli müteşebbisin de önünü açacaktır.

Kalkınırken tam bağımsızlık, ham hayaldir. En azından bir süreliğine yabancı teknoloji ve yatırıma da ihtiyaç vardır. Cumhuriyet’in ilk yıllarında bizde de böyle olmuştu. Ne ki asla kendi cebini düşünmeyen sadece ahde vefa gibi özeğine ve ruh asaleti değerlerine tutkun Atatürk fazlalığımız nedeniyle, milli ekonomi de kurulabilmişti.

Lakin bunların yapılması için önce kendi cepi için yaşamayı dışlayan ve milli düşünen siyasiye ihtiyaç vardır. İşte bugüne kadar ve yüce Atatürk’ten sonra en büyük eksiğimiz bu oldu hep. Ve bu durumun en azından yakın gelecekte de pek değişmeyeceğini, mevcut resme bakınca ne yazık ki üzüntüyle görüyoruz.

Gerçek ve milli bayramlarımız unutturulmaya çalışılırken, yapay olanlarının önü açılıyor ve sahte bir tarih millete yutturulmaya çalışılıyor. Eskiler şerbetlidir; ama yeni nesiller yani geleceğimiz, anti millî eğitimle şimdi ciddi bir tehlike altındadır. Ve neye yanıyorum biliyor musunuz? İsyan gerekçesiyle iğfal edilerek, zorla silahlandırılıp emir üzerine de sözde isyancı(!) sivillere ateş açtırılarak, sonra da kaçınılamaz olan ölümler nedeniyle de aslında hiçbir günahı olmayan askeri talebelerin geleceklerinin karartılmasına.

İşte sizlerin ve ailelerinizin acıları üstünde inşa edilen yapay 15 Temmuz bayramı da böyle bir sinsi emperyalist proje ürünüdür sevgili çocuklar. Yoksa Mister Binalı yutkunarak bunu mu söylemeye çalıştı da beceremedi. Unutmayın ki ülkenizin nasıl olsa kocaman yürekli amazon kadınları da vardır. Ve bizim milliyetçi aydın geçinen lakin nedense şimdi sesleri kesilen bazı çakaralmaz delikanlılarımız, yine o koca yüreklerin arkalarında yerlerini alacaklardır şüphesiz.

Umuyorum ki çok uzak olmayan bir gelecekte tıpkı Ergenekon, Balyoz senaryolarında olduğu gibi taşlar yine yerine oturunca bu günahsız körpelerinde hakları ortaya çıkacak ve kendilerine ömür boyu yetecek tazminatlar ödenecektir. Ne var ki hiçbir ödül, kahırlı kayıp yıllarını tekrar onlara geri kazandıramayacak ve kendilerine işlenen tarifsiz günahın bedeli olmayacaktır.

Şirket profili ile ve umutsuz vaka olarak kabul edilen bir kabine seçkisiyle kurulan, uluslararası para babalarınca yönetileceği ve asalda emperyalist mandacılığın egemen olacağı, bu yeni Devlet de, Başkan Erdoğan’a sadece mandacı kararlarına son ve tek adam olarak imza atmak düşecektir. O halde yeni görevi hayırlı olsun. Allah memleketime de zeval vermesin. Bilmiyorum bunu da nasıl yapacaksa bundan sonra artık!

Ne yazık ki bugünkü kabine kadrosu tam bir çadır tiyatrosu görüntüsü veriyor. Esasen bir işe yaramayacaklarından, yani bütün komuta tek bir otokratın ağzındayken, aslında en azından repliklerini kendi yorumlarıyla ifade edebilen çadır tiyatrosu sanatçıları bile bizimkilerin yanında, çok daha özgür kalacaklardır.

Bizim kabineci biraderler ise sürekli sufleyle idare edilmek zorunda kalacaklarından onların hallerine, mahallenin sokak çomarları bile gülecektir. Gel de şimdi ceman bunlara, dolu dolu yaşanmışlardan bir ağıt yakma…

§ Efendiler,

Maddî ve manevî çöküş, korku ile âciz île başlar. Âciz ve korkak insanlar, herhangi bir felâket karşısında milletin de hareketsizliğe sürüklenmesine ve bir kenara çekilip kalmasına yol açarlar. Âciz ve duraksamada öylesine ileri giderler ki, sanki kendi kendilerini alçaltırlar. Derler ki: Biz adam değiliz ve olamayız! Kendi kendimize adam olamayız. Biz varlığımızı kayıtsız şartsız bir yabancının eline bırakalım. Balkan Savaşı'ndan sonra milletin, özellikle Ordu'nun başında bulunanlar da, başka biçimde, ama gene bu zihniyeti izlemişlerdir. Türkiye'yi böyle yanlış yollarda dağılma ve yok olma uçurumuna sürükleyenlerin elinden kurtarmak gerekir. Bunun için bulunmuş bir gerçek vardır, ona uyacağız. O gerçek şudur: Türkiye'nin düşünen kafalarını büsbütün yeni bir inançla donatmak... Bütün millete sağlam bir maneviyat vermek... (Atatürk, Nutuk II, s. 637)

Ne oldu da, siyasi ve ticari burjuvanın zevk ü sefa âlemlerinin ruhani Prensi Adnan Oktar Efendi, geri kazanımsız hurdalar arasında çoktan hak ettiği yeri aldı. Hiç kuşkunuz olmasın ki eskinin kullanma süresi dolunca yenisi sessiz ve derinden çoktan sahneye sürülmüştür, biline. Ne ki biz henüz yenisi ve/veya yenileriyle tanışma şerefine nail olamadık. O halde bekleyelim biraz.

Bunalımlı günlere rağmen beni sevindiren ve biraz teselli eden husus: Dünya Kupasında Yugo’ların (Hırvat) ülkelerini parçalayanlara, onların karşısında dimdik ayakta kalarak verdikleri cevaptı. İkinci bir Tito’ya ihtiyaç duymadan yeniden tek yumruk halinde Yugoslav Birliğini oluşturacakları mesajıydı sanki verdikleri. Şampiyonluktan değerli ikincilikleriyle sırtlanlardan daha iyi olduklarını da ortaya koydular, onlara ders verdiler. Ve ayakta alkışlandılar. Ne diyelim darısı bizimkilerin de başına…

Serendip Altındal

Video Kanalım & Şiirlerim

11 Temmuz 2018 Çarşamba

YAFTALANMAK..

Milli Birliği her şeyin üstünde tutarak, fırka, cemiyet, dernek ve diğer kurumları dışlayarak, milli olan tüm insan kaynağı, araç ve gereçle emperyalistin karşısına dikilen Atatürk’ün bile arkasında, önce ana yürekleri yer almıştı. Atatürk’ün Kuvayı milli görüşlerini de ilk önce Anadolu kadınları sahiplenmişti. Bugün de mevcut şartlarda ve en fazla ihtiyaç duyduğumuz sırada, umut tomurcuklarını her olumsuzluğa rağmen yeşerten kadın yüreklerine bakınca, milli birliği, bütünlüğü yücelten kadının kutsal varlığı ve hem de akılcılığı, dolu dolu anlaşılıyor.

Çünkü milli beraberlik olmazsa vatan (yuva), vatan olmazsa da millet (gelecek nesiller) olamaz. Bu nedenle de kadınların yuva yapıcı dişi kuş nitelikleriyle vatan mefhumuna daha fazla sahip çıktığı ve vatanın bekası için partilerin değil sadece milli beraberliğin, bütünlüğün esas olduğunu, erkeklerin genelinden daha fazla idrak etmiş olduklarına bakılınca da, kadın/erkek paradoksu yine ilk plana çıkıyor nedense.

Bu konuda iki görüş vardır: Birine göre erkek önce yaratılmıştı, ikincisine göre de kadın. Şayet erkek önce yaratıldıysa kadın neden sonra yaratılmıştı. Çünkü tanrı imalatın eksik olduğunu görerek yarım kalanı, daha mükemmel olan diğer yarısını da yaratarak tamamlamıştı. Şayet kadın önce yaratıldıysa, tanrı yaratan olarak önemsediği doğru olan tarafı önce imal etmiş ne ki ufak bir revizyonla da erkeği temsil eden geri kalanı, ilave etmiş olmalıydı.

24 Haziran’dan sonra, beklendiği üzere Başkanlık oldubittisi de gündeme yapışınca; ülkemin uluslararası değeri Yerebatan sarayından bile daha ucuza pazarlanmaya başladı böylece. Sıra artık ülkenin resmi adını ve Bayrağını da değiştirmeye, sonra da bavullarımızı kağnı arabalarına doldurup Asya’da çorak bir bölgeye geri postalanmamıza geliyor herhalde.

Valla bilmem, birileri öyle diyorlar ya hani, bende bundan bahsediyorum. İşte bu düşüncelerle Türkleri ait(!) oldukları topraklara geri postalama mealinde ardışık hayaller kurarak, senaryolar yazarak bugünlere programlayan o birileri, herhalde bugünlerin de hesabını yapmışlardı mutlaka. Öyle ya bakın yeni Sevr de masaya yatırılmayı bekliyor. Bunu yadsımak mümkün mü hiç?

Bundan sonra Başkanın ‘van minit’leri de kurtaramaz bu vatanı. Meğer ki… Türk Ulusu tehlikeyi görmüş, düşmanı karşısına almış ve sathı kuvvasını kurmuş olsun. İşte beklenmedik radikal nitelikli ve Hitler dönemini anımsatan seçim sonuçları, Erdoğan’ı ülkenin 1. otokratı yaparken, Demokrasi tramvayının da son durağa vardığını ortaya koyarak beraberinde yeni bir olguya daha imza attı.

Şimdi artık AKP logosunu da kullanmaya, atıp, tutmaya da gerek kalmadan, asıp, kesmeye de başlanabilir. Demek ki emperyalist nihayet, ülkemizi illaki manda eyaletlerine bölebilmek çerçevesinde son kozunu da artık masaya yatırmış ve Türk Ulusuna da ‘yersen’ demiştir. İkinci olarak da, giderek tahammül hudutlarını zorlayacak ve ülkeyi bir iç savaşın eşiğine getirecek olan otokrasiye geçişi planlamıştır. Yukarıda bahsi geçen olgu işte tam da budur.

Bunun için de, yarın arzu ettikleri duruma müdahil olmak üzere 100 bin kişilik PKK gücüne ilaveten, ABD askeri güçlerinin de kapımızın önünde beklemekte olacağı ise hedefteki mizanseni tamamlamaktadır. NATO Gladyosunun da o zaman ne yapacağı, Karamanın Koyunu gibi sonradan çıkartacaktır marifetini ortaya. Ne ki emperyalistin hedefi bellidir. Durum analizi, neresinden bakılsa sonuçta, bu imajın oluşacağı fikrini ister istemez veriyor her sağlıklı insan aklına.

Bizi bugünlere programlayanlar, seçim sonucunun böyle olabilmesini; dikkatler tek tek sandıklarla uğraşırken, nihai sonuçların alınacağı ana sunucuda (AA) 1,5 Milyon oyluk sayısal birinci tur barajını sağlayacak bir manipülasyonla, daha önce de bundan korktuğumu belirttiğim gibi istedikleri algoritmayla bize yine yedirdiler sonuçta. Halk ise neticede mağdur ve günahsızdır. Bunu yine sineye çekmek, hazmetmek zorunda kalan ise muhalefettir. Ve bu da onların aczini, yokluk derecesindeki çaresizliğini ortaya koyar.

Böylesi bir zorbalığa bile sessiz kalan muhalefetin bilhassa da inanmış CHP kanadının yaptığı bütün çalışmalar, binlerce özverili ve gönüllü vatandaşın canla başla ortaya döktüğü bütün çaba ne yazık ki hiçleşmiştir. Bundan sonra artık seçimlerin bile bir daha yapılıp yapılamayacağı tartışılır hale gelmişken, muhalefet partileri bundan böyle artık boşuna gelin güvey olmamalı, boş laf üretmek yerine çözüm üretmeli ya da siyasadan çekilmelidirler. Ki her şeye rağmen seçmenlerini ikna edebilsinler. Yoksa onların da sıfatları bundan sonra ‘götürücüye’ yaftalanacak ve muhalifi olduklarıyla eşitleneceklerdir.

Sivas Kongresinden itibaren İstiklal Savaşının başlangıç yıllarında, dava arkadaşlarının birçoğunun Mandacı yanlılıklarına rağmen aynı davaya birlikte yürüyen tam bağımsızlıkçılarının ve topunun arasından, gökteki Çoban Yıldızı gibi tek başına yükselip, parlayan Atatürk’ün verdiği görüntü, nasıl bir insanlık onuru, nasıl bir liyakat ihtişamıydı Yarabbi. 600 yılın Osmanlı enkazı arasında böyle bir insan şeceresi yetişebilmiş olması bile, akla durgunluk veriyor. Gerçi o dönemde de birçok aydın milliyetçi ve vatansever vardı lakin bunların birçoğu Atatürk’ün dizkapağına bile yükselememişti.

İşte o zor günlerin lideri olabilen, elbette bugünkü zor şartların da üstesinden gelebilirdi. Ne ki savaş dahi olmadan aynı şartların oluştuğu bugün, ne zamanın Mandacı İstanbul Hükümetine muhalif bağımsız milliyetçi dava arkadaşları ne de Atatürk vardır ortada. O halde milli birlik mi? Yoksa muhalefet birliği mi?

Hiç unutmayalım ki işgal altında bile değişken birkaç bağnaz şeriatçı ve bizatihi mandacı eliyle aynı tehlikeyle karşı karşıya bırakılan ülkemiz, bugün ezik ve neredeyse havlu atmış muhalefete kurtarıcı gözüyle bakarsa, maalesef bölünmekten kurtulamaz. Ve hiç vakit yitirmeden ve daha fazla kaybeden olmadan, Kuvayı Milli Birlik yoluna acilen girilmesi milli bekamız bileşkesinde olmazsa olmazdır.

Atatürk ocağında mandacıların kemikleri kaynatılarak oluşturulan Sivas Meclisinde alınan kararlar ortadadır. Bugünde içimizde olan mandacı çürükler asla unutmasınlar ki Türk topraklarını istila etmek öyle binlerin, yüzbinlerin işi değildir. Milyonlar gerekir. Kâzım Karabekir Paşa’nın ‘özgürlük ve bağımsızlığımızı alacak sermaye, bizim için ateştir’ tabiriyle de Mandanın ne olduğu, esasen daha açık da ifade edilemezdi. O zaman neyse bugün de özellikle ABD mandacılığı, ülkemizi param parça etmeyi tahayyül eden bir eski rüyadır.

§ «Amerika liberal bir devlettir, Hıristiyan’dır. Ermeni kırımından bütün Türklüğü sorumlu tutmaktadır. Eğer onun mandası altına girsek, Amerika'dan Doğu Anadolu'ya bir Ermeni göçüne engel olacak mı idi? Hayır. Kürt otonomicilerini susturacak mı idi? Hayır. Hıristiyanların elinden ekonomik ve tarım egemenliğini zorla alıp sâdece ırgatlık, askerlik ve memurluk yapan Türklere devredecek mi idi? Hayır. Demokratik yolda medreseciler ve şeriatçılar eğitim ve yönetimini durdurup devrimci bir yol mu tutacaktı? Hayır. Nice misyonerlerin o vatanın dört köşesinde okullar açıp Türk olmayan unsurları yetiştirdikleri böyle bir mandadan sonra Türklüğün hâli ne olacaktı?» (Falih Rıfkı Atay)

§ Misyonerler ve din adamları, dünyanın hiçbir ülkesinde Türkiye'deki kadar emperyalizme hizmet etmemişlerdir. (Prof. EARLE)

İşte 1920‘lerde Kurtuluş Savaşı öncesinde Amerikalı ve Türk aydını görüşleri bu merkezdeydi. Ki bugün de o görüşlerde hiçbir şey değişmemiştir. Yani öncelikle de ABD ile İngiltere’yi bir çuvala koysanız. Türkler için vatan toprağından, özü içinde bir çuval buğday kadar bile değerleri yoktur, inanın. Türk’ün Vatan Savunması seçim sandığı değildir ki manipüle edilebilsin. Bu son oyun açık oynanır ve olmak veya olmamak üzerine her şey ortadadır artık. Yani yiğidin malı meydandadır anlayacağınız. Ve işte ancak o zaman belli olur kimin el, kimin Bey olduğu. Haydi varmısınız…

Göçmenler gelmesin diye kapılarınızı mıhlayın. Geri dönenlere de Türkiye baksın. İyi de aymazlar! Kör olası ihtirasınızla emperyalist parmağınızı sokup ülkelerinde sessiz sedasız yaşayan ve kimseye zararı dokunmayan insanların evlerini barklarını başlarına yıkıp, çoluk çocuğunu katlederek, geriye kalanları ser sefil sokaklara döken kimdi. Çaresizlikle yollara düşüp, insan olarak yaşamak için yaşamsal çareler arayan bu insanları sonra da şehir eşkıyaları, teröristler seviyesine koyup bir de üstüne suçlayan kimdir. Durumlarının tek sorumlusu olanlar karşılarında sinsice sırıtırken, insan olma haklarını kimden soracaklardı ki.

Bir zamanlar emperyalist Malta’ya sürüyordu milliyetçi aydınlarımızı, ta ki Atatürk gelinceye kadar. Şimdi de Ergenekon’u icat etti aynı emperyalist. Tasarruf yapıyor, Öyle ya kendisine muhalif aydını kendi ülkesinde etkisiz hale getirmek nereden baksanız daha ekonomiktir. Hem masrafını da milletine ödetirsiniz. İlk toplananlar arasında bazı eski tüfekler de vardı. Hepsi yeni eğitimleri bitinceye kadar içeride tutuldular. Şimdi ise artık tık bile çıkmıyor onlardan. Bilin ki bunları ben yazmıyorum. Kaderime olan isyanım yazdırıyor bana…

Size gelince efendiler: ‘Ya istiklal ya ölüm’ parolasıyla kurulmuş olan o yüce Meclise, yüzleriniz bile kızarmadan nasıl girecek, neyin(!) üzerine yemin edecek ve neyinizle(!) koruyacaksınız bundan sonra o aziz Türk Milletinin hak, hukuk ve istiklalini. Türk meselesi ‘ya istiklal, ya da İstiklaldir’. Çünkü İstiklali olmadan ölmeye bile hakkı yoktur, ölümsüz Türk Ulusunun. Zira vatanının eş anlamda mezarı olacağını da iyi bilir. Ve bundan ötürü de ölüme şerbetlidir ya zaten. Belki ekilir çünkü gömülmez gerçekte; ama bilelim ki ölümle ittifak yapmıştır. Ölmemiştir aslında o, tıpkı da Atatürk gibi…

Serendip Altındal

Video Kanalım & Şiirlerim

3 Temmuz 2018 Salı

KOLTUK SAPLANTISI..

Son günlerin bunalımlarını biraz olsun unutalım amacıyla, Dünya Futbol Şampiyonası adı altındaki turnuvada, sıradan takımların ortaya koyduğu kalitesiz futbolu ve üstüne üstlük yıldız yaftalı futbolcuların sapır sapır döküldüğünü de izlerken, bizimkilerin bunların bile aralarında olamayışı ise bütün bütün, olan moralimizi de aldı götürdü. Tek olumlu yanı ise favorinin olmadığı, her takımın her takımı yenebileceği bir görüntü vermesiydi. Biz de mesajı aldık ve darısı Türk siyasasının başına dedik.

1950 yılı seçimlerinde Demokrat Parti (DP) dahi İnönü ve CHP’nin özenle oluşturduğu adil seçim düzeninde iktidar olabilmişti. Bugünkü AKP’nin ise her ne pahasına yeğlediği uzatmalı iktidar şartlarında oluşturduğu kendini seçen düzenini, şimdi o dönem de, yılların tek partisi olan CHP’nin, bilhassa oluşturduğu adil düzenle mukayese edin bir de. Nasıl evlere şenlikti değil mi???

O zaman da DP yönetiminin söylediği gibi, bugün de CHP, ‘adil seçim düzeni kurulmazsa biz seçimlere iştirak etmeyiz’ kararı almalıydı. Bu saatten sonra alsa da bir işe yaramaz artık. Diğer taraftan da yine göstere göstere yapılan oy gaspı göstermiştir ki artık bu ülkede adil seçim dönemi bitmiştir.

Doğru lider özlemiyle İnce’nin arkasında toplanan milyonlar da ortaya koymuştur ki bu millet saati çalınca, nasıl olsa kendi sandığına artık her ne pahasına olursa bizatihi kendisi el koyacaktır, biline.

Parti reyimi AKP’ne; ama Cumhurbaşkanı reyimi İnceye verdim diyen aydın ve kendi branşında saygın bir arkadaşım bile kendisine tevcih ettiğim ‘şayet İnce Başkan olarak aday olsaydı, partisiyle birlikte ilk turda seçilirdi değil mi’ sorumun cevabını da ‘evet’ diyerek elimi sıkarak teyit etmiştir.

Bu durum, AKP’nin aynı seviyedeki aklı başında seçmenlerinin partileriyle yaptıkları, her ne pahasına ve de soluksuz bir ittifakın, Erdoğan’la süremeyeceğini ve sonunda rey vermekten başka günahı olmayan AKP seçmenlerinin bile kaybeden tarafta yer alacağını, anlamış oldukları için olabilir mi? Çünkü sonuçta fazilet yerine zillet, yine bu seçimin de millet dışında tek kazananı olmadı mı, milli şuur da yine küfelik yapılmadı mı?

Görünen o ki herkes tarafından şaibeli varlığı nedeniyle stepne olarak işlem gören Bahçeli, her nedense elle tutulur bu gerçeğe rağmen, inanıyorum ki Türkiye’nin bölünmesinde aktif rol alanların kara listesinde tarihte yer almak istemeyecektir. Bu nedenle de yakın gelecekte aynı bağlamda daha aktif rol alması gerektiğini de muhtemel göz ardı etmeyecektir. Esasen kendisine her şeye rağmen bu umutla verilen milliyetçi reylerine de borcunu ödemek zorundadır.

Yeni Hükümetin yapacağı ilk iş çeşitli kalemlerle Meclis mutfağından(!) başlamak üzere toplu restorasyonla ve yandaş ihalelerini hızlandırarak yandaşla güven tazelemek olacaktır. Öyle ya 16 yıldır alıştığımız doğrultuda aynı kafalardan, bundan sonra daha başka olasılıklar ve hayırlı mucizeler beklemek mantıklımıdır.

Zaman ruhsuz, zevksiz ve renksiz oldu artık. Akıllı geçinen Âdemoğlunun bile ihtirasıyla kendi kuyusunu kazdığı ve beşerin artık sapkınlık derecesinde şaşırdığı bu dünyada, ilk fırsatta tecelli edecek bir nükleer mahşerden sonra, tanrı geride kalacak olan sakat nesillere yardım etsin demek düşüyor bize de.

Hele atomdan sonra sıra Kuantları (Quant) da patlatmaya geldiğinde, artık sakat nesiller filan da kalmayacaktır, şayet Dünya da kalmışsa geriye. Sonunda kendi nesliyle birlikte Dünyasını da kurutabilecek tek canlıdır. İşte insan denilen Şeytan/Tanrı. Ne eseftir ki bu türün ıslahı da yoktur.

ABD = Para Babaları Hükümdarlığı eşitliğini yadsımadan, ABD siyasasını analiz etmek gerekir. Bu nedenle de ABD, güvenlik(!) harcamalarını AB için de yapmışsa veya bundan sonra da yapacaksa bu durumdan da şikâyet etmeye hakkı yoktur. Çünkü AB Devletleri de ümüğüne çöküp bunu zorla kendisine kabul ettirmemişlerdir. Dünya liderliğine soyunmak ise öyle ucuz iş değildir ve şüphesiz risklerini de taşımalıdır. Öyle ya neticede kimse kendisine, Dolarını basıp hepimize yutturuyorsun dememiştir.

AB Hükümetleri de Trump’ı fazla ciddiye almıyorlar esasen. Bilirler ki bu Okyanus ülkesi, kendi doymaz ihtirasları bileşkesinde, kuruluşundan itibaren dış dünyaya karşı şaşmaz bir tek taraflı emperyalist siyaset algoritmasını uygulamış ve sonuna kadar da uygulayacaktır. Trump da bu kulvarda yer almış daha önceki Başkanlar torbasından bir seçkidir sonuçta, fazlası değil.

CHP’de ki rotasyona gelince; anlaşılıyor ki Erdoğan bu ülkenin başında durdukça, Kılıçdaroğlu Başkanlığında ki bir CHP’nin de emperyalist desteği kesilmeyecektir. Çünkü emperyalistin bağımsız ince sapmalara bile tahammülü yoktur. Yani Erdoğan koltuğunu boşaltmadan CHP de sadece Kemalist tabanın değil bütün Türk milletinin özlediği rotasyon mümkün değildir. Bunu daha fazla tartışmak da abesle iştigaldir.

Çünkü bu resmi daha fazla açarsak, Türk siyasasının seçilmiş aktörler vasıtasıyla emperyalistin çizdiği planlar dâhilinde yürüyor olmasının tek nedeninin, içimizdeki çürükler olduğu ortaya çıkar. Bunların partiler içine monte edilmişleriyle ancak bağımsız, korkusuz liderler baş edebilir. Emperyalist fonlu STK’ndaki beslemelerini ise uyanık halk teşekkülleri temizlemelidir. Çünkü içimizdeki bu çürükler olmasaydı, bu kokuşmuş oyun asla bu denli uzayamazdı ülkemizde.

Mevcut kadrolara bakıldığında İyi Partinin, kısa zamanda CHP den daha fazla oy potansiyelini arttıracak bir konumda olduğu anlaşılıyor. Bu da bizi CHP adına üzüyor ziyadesiyle. Şimdi bir düşünelim isterseniz. Şayet CHP, İnce’nin de belirttiği gibi %25 dahi toplayabilseydi, şimdi bunları konuşmuyor olacaktık. Ne ki İnce beklenenden de fazla layıkıyla milli görevini yapmıştır ve bununla da tarihe geçmiştir. O halde zaman artık şapkaları asıp, yakın gözlüklerini takma zamanıdır…

IRK, DİN VE MEZHEP AYRILIKLARINI SÖMÜRME...

Yalnızca çaresiz bir savunma silâhı olarak bu İslâm Birliği ve Dayanışması çağrılarının ve karşı fetvaların, Halife'yi tamamen avuçlarının içine almış olmalarına ve «Milliyetçilerin katli vaciptir» fetvalarına dayanmalarına rağmen, İngilizleri bolşeviklik kadar korkuttuğu ve din istismarcılığına daha çok yönelttiği anlaşılmaktadır. Büyükelçilik Baştercümanı Ryan, 25 Aralık 1919 tarihli raporunda bu korkuyu dile getirmekte ve hizmetlerindeki satılık iktidarların aşırı müslüman görünmesini önermektedir:

«...Milliyetçiler Şimdi iki yol kullanıyorlar. Milliyetçi ol, çünkü islâmı kurtaracak tek yol odur. İslama bağlı ol, çünkü senin millî varlığını kurtaracak tek yol" odur.

»«Bâzı kuvvetler ezilebilirse de, bolşeviklik ezilemez. Bu fikirlerin her ikisi de İslâm Dünyası'ndaki İngiliz

egemenliğini yok edebilir. Biz, gerçek ideali din imiş gibi davranacak çıkarcı bir grubu yönetici olarak sunmaya çalışacağız.»

«Panislâmizm’i ezemeyiz, bu tıpkı Batıdaki, milliyetçilik gibidir. Bizim şimdiki hedefimiz, bölmek, arkadaş gibi davranıp kazanmak ve sonra hükmetmek olmalıdır.» 155

Bolşevikliğe ve Türkiye'ye karşı Kafkasya'da bir set kurmakla görevli İngiliz diplomatlarından Stokes da sûnnî-Şiî bölümcülüğünü geliştirmeyi ileri sürmektir:

«Sünnîler ve şiîler arasındaki karşıtlık büyüktür, biz bu karşıtlığı daha da geliştirebiliriz.» 156

Gerçekten İngilizlerin tutumu, bölme ve parçalama politikasına uygun biçimde olmuştur. Bu bölme ve parçalama çabası yalnız dinsel planda kalmamış, etnik gruplar arasında da uygulanmıştır. Bu, emperyalizmin sömürge milletlerde her türlü direnci kırmak için başvurduğu değişmez kuraldır. Nitekim Türkiye'de de, emperyalizm, dinsel bölücülüğün yanı sıra, yalnız Ermeni, Nasturî, Rum gibi hıristiyan unsurları kışkırtmakla yetinmemiş, Çerkez, Kürt ve hatta Laz gibi bölünmeler bulmaya ve bunları sömürmeye çalışmıştır. Örneğin Lord Curzon, Şubat 1920 Londra Konferansında Erzincan'ı dahi kapsayan bir Ermenistan kurulmasını ileri

sürerken, Ermenistan mandasında bir Lazistan kurma önerisinde bulunmuştur! İngilizler, Batum çevresinde bu yolda hayli çaba harcamışlar, ama Laz sorunu diye birşey olmadığı için çabaları ters tepmiştir.

KÜRTÇÜLÜK YARATMA ÇABALARI...

Kürtçülük ise, İngilizlerin Mütareke'den beri Türkiye aleyhine geliştirmeye çalıştıkları bir akımdır. Prof. Toynbee'nin deyimiyle, «İngilizler, Musul'u işgal ettikleri andan itibaren Kürt milliyetçiliğini teşvike koyulmuşlardır. İngilizlerin bu politikası, Bağdad'a İngiliz mandası altında kurulmuş olan Irak'ın Arap Hükümeti tarafından da kabul edilmiştir.» 157

Fransa ile yapılan görüşmeler sırasında, 23 Aralık 1919'da Fransız Delegasyonu Başkanı Berthelot, Güney Kürdistan'ın Irak üzerindeki İngiliz mandası çerçevesinde bırakılması, geri kalan kısmın bir çeşit aşiretler federasyonu biçiminde Türk egemenliğinde tutulması görüşünü ileri sürmüştür. Ne var ki, Lord Curzon, Kürdistan bölünmesini ve Kürdistan üzerinde bir Türk egemenliğini — tamamen biçimsel bile olsa — kabul etmeye yanaşmamıştır. 158 Tek bir Kürdistan kurulmasını önermiştir. Türkiye'ye ve Bolşevik yönetimine karşı tampon devlet olarak bir Kürdistan yaratmaktan medet ummuştur. Ayrıca Türk direnmesini kırmakta, Kürtçülüğün kullanılması düşünülmüştür. Bu aynı zamanda Sadrâzam Damat Ferit'in de fikridir. Osmanlı Sadrâzamı Ferit, 17 Nisan 1920 ve 20 Temmuz 1920 tarihlerinde iki kez, İngilizlere, Mustafa Kemal hareketine karşı Kürtleri kullanmayı önermiştir. Yüksek Komiser Amiral de Robeck, Ferit'in önerisini Lord Curzon'a şu sözlerle aktarmıştır: «Damat Ferit bana geldi, barış antlaşmasına göre Kürtler ayrı bir devlet olacaktır. Kürt liderleri Mustafa Kemal'i sevmezler. Çünkü o bolşevikliği getirmek istiyor. Siz Mustafa Kemal'den nefret ediyorsunuz. Çünkü o sizin yaptığınız antlaşmayı kabul etmiyor. O halde Kürtleri Mustafa Kemal'e karşı birlikte kullanalım, dedi.»

Lord Curzon, Damat Ferit'in bu önerilerini, İngiliz belgelerine göre, teşekkürle geri çevirmiştir!. Fakat İngiltere, kürtleri Türklere karşı kullanma çabalarından vazgeçmiş değildir. Nitekim İstanbul'daki üyükelçilik, Dışişleri Bakanlığına, «Hükümetimizin niyeti, Türkleri ne olursa olsun zayıf düşürmek ise, Kürtleri onlardan ayırmak hiç de fena fikir değildir. Bu da mümkündür» demektedir. 160 - Ne var ki, İngilizler, hem Kürtleri, hem de Ermenileri Türklere karşı kullanmak istemektedirler. Buda Kürt - Ermeni uzlaşmasını gerekli kılmaktadır. Yüksek Komiser de Robeck, 26 Mart 1920 de, «Kürdistan, Türkiye'den tamamen ayrılıp bağımsız olmalıdır. Ermeniler ile Kürtlerin çıkarlarını bağdaştırabiliriz, İstanbul'daki Kürt Kulübü Başkanı Seyit Abdülkadir ve Paris'teki Kürt delegesi Şerif Paşa hizmetimizdedir» 161 der, ama Üçüncü Kitap'ta ayrıntılarıyla göreceğimiz üzere kökleri derinlere giden bir kanlı çatışma içinde bulunan Kürtlerle Ermenileri birleştirmek mümkün değildir. İngiliz egemenliğine hiçbir itirazı olmayan unsurlar bile, Ermeni egemenliği olasılığı karşısında, Türk egemenliğini benimsemişlerdir. İngilizler de sonunda bunun farkına varmaya başlarlar. Nitekim Baştercüman Ryan, 23 Eylül tarihli raporunda, Kürtleri Türklere karşı kullanmanın kolay olmadığını, bunun çok kötü sonuçlar getirebileceğini belirtir : «Kürtlerin birçoğunu siyasal düşünce bakımından Türklerden ayırmak zordur ve bunlar milliyetçilerin etkisi altındadır. Bir kısmı ise, çeşitli biçimlerde Kürt milliyetçiliği gütmektedir. Bunlar dağınık haldedirler. İngilizler tarafından esaslı bir biçimde ele alınırlarsa, bunları bolşeviklere ve milliyetçilere karşı kullanmak mümkün olur. Ama şunu da hatırdan çıkarmamamız gerekir ki, Kürtler şu sıralarda Kürdistan'a tanınan sınırların dar tutulması ve bu topraklardan bir kısmının da Fransız bölgesi olarak ayrılması ve ayrıca Ermenistan'la sınırların belli olmaması nedeniyle hoşnutsuzluk duymaktadırlar. Bütün Kürtleri birleştiren tek şey, bölgelerinin Ermeni egemenliğine bırakılması fikrine karşı duydukları nefret ve Amerikalılara da Doğu işlerinin acemisi ve bağnaz hıristiyan taraftarı gözü ile bakmalarıdır.» 162

Bununla birlikte Kürt Teali (Yükselme) Derneği, Hürryet ve İtilâf Partisi ve İngiliz Sevenler Derneği ile sıkı işbirliği hâlinde, Âyan'dan Seyit Abdülkadir'in başkanlığında, İngiliz himayesinde bir Kürdistan kurma dâvasını sonuna kadar sürdürecek ve ayaklanmalara yol açacaktır. Daha 1919 yılı başlarında Cevat Dursunoğlu, Süleyman Nazif ile birlik-te Kürt Yükselme Derneği'nin «Vilâyat-ı İarkiye Müdafaa-i Hukuk-u Milliye Cemiyeti'ne katılmasını sağlamak için bu derneğe gittiklerinde, Seyit Abdülkadir ve arkadaşlarından «İtilâf Devletleri bize her türlü yardımı yapacak. Sizinle konuşacak bir şeyimiz yok» cevabını alacaklardır. 163 Seyit Abdülkadir, 9 Aralık 1919'da İngiltere Yüksek Komiserliği'nin gözde danışmanı Hohler ile konuşacak, ona Damat Ferit'in yaptığı bir öneriyi anlatacaktır: Damat Ferit, tekrar Sadrâzam olunca, Güneydoğuda Osmanlı Devleti'nin kanadı altında aşiretlere özerklik verileceğini vaad etmiş, bunun karşılığında da aşiretlerin birleşip Mustafa Kemal'in milliyetçi kuvvetlerine karşı durmalarını istemiştir. Bu yolda anlaşmaya varmışlardır ama Bogos Nubar Paşa ve Ermenilerle anlaştığını söyleyen Âyan'dan Seyit Abdülkadir, İngilizlerden daha fazlasını umut etmektedir. Bu umutladır ki, Abdülkadir'in derneği, İngilizlerin başlattığı Mustafa Kemal hareketini yok etme kampanyasına bütün uşaklığıyla katılacaktır. Bu dernek, 31 Mart 1920 tarihli Peyam-ı Sabah gazetesinde şöyle bir bildiri yayınlayacaktır :

«— Kuva-yı Milliye'ye aldanmayınız! Bolşeviklerin kafasını taşıyan yurtsuz serserilerdir. Hilâfet ve Saltanat'a bağlılıktan ayrılmayınız!»

«İngiltere İmparatorluğu için, Türkiye ile savaşın özel bir önemi vardı. Osmanlı Halifesi, İslâm Dünyasının başı idi. Ve İngiltere İmparatorluğu içinde, her yerden çok müslüman vardı. Ayrıca Türkiye, İmparatorluğun deniz yolları üzerinde bulunuyordu... Gidiş - geliş yolları ve Doğudaki prestijimiz bakımından, Türklerin bize savaş ilân eder etmez yenilip itibarlarını yitirmeleri çok önemli idi. Türk ordularının üç sefer yılı boyunca, eş koşullar altında bizi, arka arkaya bir takım savaşlarda yendikten sonra, ancak ezici sayıda kuvvetlerimizle sonunda yenilmiş olmaları, Doğuluların kafasında kötü bir izlenim bırakmıştır.»

(LLYOD GEORGE)

(Milli Kurtuluş Tarihi I C.- Doğan Avcıoğlu)

Yukarıda görüldüğü gibi İngiliz hep aynıdır. Yani dün neyse bugün de odur. Ve emperyalist sacayağı ne yapıp yapıp HDP'ni meclise sokarak, ileride bu projenin hedefi imalatında startı da vermiştir. Şimdi yavaş yavaş önce bir fedarasyona arkadan da tam bağımsız bir Küsdistan'a dönüşecek siyasi olgu böylelikle şimdilik start almıştır.

Ne hazindir ki tarihten de ders alınmamış ve bugün de hala hudutlarımızda, ABD den bile tehlikeli olan pis İngiliz oyunlarıyla cebelleşiyoruz. Her ne kadar o dönemki İngiliz’in yerini bugün ABD almış olsa da İngiliz vesayet geleneği nedeniyle ABD’nin de akıl hocasıdır…

Serendip Altındal